Τι μπορεί να είναι η διαστρική;

  Ο αγώνας για μια ριζική αλλαγή, που δεν είναι ούτε για την ατομική καλυτέρευση της κατάστασής μας (οικονομικής ή άλλης), ούτε για τις επερχόμενες γενιές, ούτε από απλή συμπαράσταση στους αδικημένους. Είναι ο αγώνας ενάντια στην αλλοτρίωση της ανθρώπινης προσωπικότητας, όπου διαβρώνεται η ίδια η ανθρωπιά, με αποτέλεσμα όποιος προσπαθεί να αντισταθεί στις κυρίαρχες αρχές να απομονώνεται, να βρίσκει όλο και πιο δύσκολα ανθρώπους που να του πάνε. Η επιδίωξη είναι μια πιο ανθρώπινη κοινωνία, για να νοιώθουμε όλοι μας πιο ανθρώπινα. Και πάντα ο καθένας από το δικό του δρόμο.
  Η ελευθέρωση του στοχασμού από δόγματα και προκαταλήψεις, και η μετατροπή μας από ’θρησκευόμενους’ σε πραγματικούς επαναστάτες.
  Η αντίσταση στο μεσαιωνικό πισωγύρισμα. Σήμερα που υπάρχει η δυνατότητα να πάμε προς τα μπρος βαδίζουμε ολοένα και πιο πίσω. Αγωνιζόμαστε με την πλάτη στον τοίχο για τα αυτονόητα και τα στοιχειώδη, γι’ αυτά που θα έπρεπε να θεωρούνται μια για πάντα δεδομένα.
  Η μόνη θετική στάση ζωής: Η άρνηση της άρνησης, που μπορεί να φέρει μια καινούρια άνοιξη και να ξεσηκώσει μια αληθινή παλίρροια. Δεν επιδιώκει πολλά. Τίποτα το σημαντικό. Κι όμως το πιο απλό έχει γίνει το πιο δύσκολο. Να μην συνθηκολογήσει ο άνθρωπος, και να παραμείνει άνθρωπος. Αυτή είναι η μεγάλη φιλοδοξία. Τίποτα περισσότερο. Σε μια εποχή σαν τη δική μας η ανθρωπιά μόνο μέσω της απόλυτης αντίστασης στις κυρίαρχες αξίες μπορεί να κρατηθεί ζωντανή. Ιδού και η μόνη στάση ζωής. Πάντα και όχι μόνο κάτω από τις κρατούσες συνθήκες. Γιατί ακόμη και στην περίπτωση που κάποτε θα γίνει πράξη η λαϊκή εξουσία, τούτη δεν θα έχει νόημα παρά ως μετάβαση στη μη εξουσία ανθρώπου σε ανθρώπους και κάποιοι πέρα από τους, προσωρινούς έστω, εξουσιαστές θα πρέπει να μνημονεύουν τούτη την αποστολή. Μόνο έτσι στο τέλος του ταξιδιού, ρίχνοντας μια τελευταία ματιά στον καθρέπτη της ζωής, αντικρίζεις ολόκληρη την ψυχή σου, χωρίς να έχεις ξεπουλήσει κανένα κομμάτι της στη διαδρομή.